Dzisiaj Zaduszki. To dzień zadumy i refleksji nad przemijalnością i ostatecznym losem człowieka

Dzień następujący po uroczystości Wszystkich Świętych obchodzony jest w kościele katolickim jako Dzień Zaduszny, dzień modlitw za dusze tych, którzy nie dostąpili jeszcze zbawienia. Zwyczaj wznoszenia modlitw za dusze czyścowe zapoczątkowany został w X wieku w zakonach, a dzięki staraniom św. Odylona, opada Benedyktynów z Cluny, w 993 roku wprowadzony został oficjalnie do kalendarza liturgicznego.

W Polsce święto znane jest od XII wieku i zastąpiło przedchrześcijański zwyczaj obchodzenia Dziadów odziedziczony z dawniejszych czasów obrzęd ku czci przodków i archaicznych praktyk zadusznych. Podczas tego obrzędu przyzywano dusze zmarłych na obrzędową ucztę. Obrzędy te stały się inspiracją dla Dziadów Adama Mickiewicza.

Obecnie Przypomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych to dzień zadumy i refleksji nad przemijalnością rzeczy doczesnych i ostatecznym losem człowieka. Jest to również czas wspomnienia i modlitwy za dusze zmarłych krewnych. Kościół zachodni szczególnie modli się w tym dniu za dusze cierpiące w czyśćcu. W świątyniach i na cmentarzach odbywają się nabożeństwa zaduszne, odczytywane są wypominki - wywoływanie imion i nazwisk zmarłych połączone z modlitwą w ich intencji. Rodziny sprzątają groby swoich bliskich i dekorują je wieńcami z kwiatów, zapalają znicze. Obyczaj każe zapalać świece także na grobach zapomnianych.

W Polsce, podczas Dnia Zadusznego, nawiedza się cmentarze, przyozdabia groby oraz zapala na nich znicze. Praktyka ta związana jest z przedchrześcijańskim zwyczajem rozpalania ognisk na mogiłach, obejściach i rozstajach dróg. Chrust na te ogniska składano przez cały rok. Wierzono, że płomienie ogrzewają dusze błąkające się po ziemi i chronią przed złymi mocami. Święto to ma także wymiar państwowy - wspomina się wszystkich tych, którzy polegli w obronie Ojczyzny, na mogiłach żołnierskich i przy tablicach pamiątkowych płoną znicze.